28 februari 2002

28 februari 2002
[ Home ] [ Up ] [ 21 februari 2002 ] [ 22 februari 2002 ] [ 23 februari 2002 ] [ 24 februari 2002 ] [ 25 februari 2002 ] [ 26 februari 2002 ] [ 27 februari 2002 ] [ 28 februari 2002 ] [ 1 maart 2002 ] [ 2 maart 2002 ] [ 3 maart 2002 ] [ 4 maart 2002 ] [ 5 maart 2002 ] [ 6 maart 2002 ] [ 7 maart 2002 ] [ 8 maart 2002 ]

Donderdag 28 februari Creel - Los Mochis

Vandaag is de dag waar we in het bijzonder naar uitkijken: vanmiddag gaan we treinen. Het ontbijt bestaat uit havermout met banaan, brood, roerei met ham en tortilla's. Er blijkt nog een Nederlander te zijn in Casa Margarita, een gepensioneerde man die lekker de tijd neemt om de wereld te bekijken. Hij reist dezelfde ronde als wij, maar dan de andere kant op, en heeft dus wat nuttige tips over de steden die wij nog aan gaan doen. Na het ontbijt gaan we nog naar het museum, waar fossielen tentoongesteld worden die in de omgeving gevonden zijn. Leuker is een andere expositie gewijd aan de Mennonieten en hun gebruiken en leefgewoonten. Eindelijk dan ziet Lies een Mennoniet, op een foto dan tenminste. Er is tijd genoeg voor nog wat shoppen, dus schaffen we zonnebrand factor 45 aan, en een hele aanstellerige hoed voor Lies. Diverse souvenirs voor het thuisfront worden nog in de rugzakken gepropt, en dan hebben we nog tijd voor (oplos)koffie in Casa Margarita. Als we een kwartier te vroeg op het stationnetje aankomen staat de trein er al, en tot onze verbazing vertrekt hij vrijwel meteen als we erin zitten.

blik in de Copper canyon vanuit Divisadero

Het eerste uur van de rit is niet zo opvallend, maar dan vergapen wij ons aan het uitzicht. Superlatieven schieten te kort. Vooral het uitzicht in Divisadero, waar de trein een kwartier stopt, is adembenemend. Een onafzienbare diepte, je voelt je heel erg klein. We eten in Divisadero vlug vlug een burrito, alvorens we weer aan boord van de trein gaan, niet wetende dat er zelfs een restauratiewagon is. De trein is ouderwets uitzonderlijk luxe. Er is drinkwater in de kranen, de toiletten zijn keurig schoon. Het keurig geüniformeerde personeel komt persoonlijk alle reizigers vertellen hoe de volgende stop heet of dat we zo dadelijk de hoogste en langste brug van het traject gaan krijgen, er wordt wel vier keer geveegd en afval opgehaald. Op de trein is ook een groep para-militairen, gewapend en al, dreigend rondblikkend in hun zwarte outfit patrouilleren ze de trein op en neer. Maar de belangrijkste attractie is toch buiten. We passeren heel veel tunneltjes, we zigzaggen in lussen berghellingen op en af, we zien meerdere malen roestige gedeukte wrakken van treinen in de ravijnen onder ons liggen.

Paarsbloeiende bomen tussen de cactussen

We gaan eten in de restauratiewagen, maar kunnen niet ophouden met de uitzichten te bewonderen. Roze en geelbloeiende bomen op de berghellingen, stationnetjes waar we een groep ezeltjes zwaar beladen het spoor zien oversteken, vreemd gevormde rotsen, hoge bruggen over diep gelegen water. Het is prachtig. De zonsondergang die het geheel besluit is in overeenstemming: adembenemend.

Sunset vanuit de Ferrocarril Chihuahua al Pacifico

De rit in het donker duurt lang. Al met al hebben we zo'n tien uur getreind. Om een uur of negen arriveren we in Los Mochis, Wij delen met een paar medepassagiers een taxi en checken in in Hotel Hidalgo. Daar wordt ook al druk verbouwd, men is het trappenhuis aan het stucken. De kamer wordt daarom door Jan herdoopt in Hidalgo's dungeon, maar we zijn van plan maar één dag te blijven, dus zolang kunnen we de ietwat sleetse entourage wel aan. We zijn nog lang niet moe, en besluiten even rond te gaan kijken en tot onze verbazing vinden we bij hotel Monte Carlo een bar. Een echte bar! Niet zo'n rare gelegenheid als die welke we overal zien die adverteren met Ladies Night, waarbij je je afvraagt welke Lady daar nu zou gaan zitten, nee, een echt, redelijk normaal ogend café. Hoewel de bardame de enige andere vrouw is… maar goed.

We zetten ons aan de bar en bestellen bier. Een ietwat aangeschoten Duitser komt informeren of we soms met de trein zijn gekomen en hoe duur dat was en hoe laat en zo, en ondertussen ontstaat er een handgemeen in de deur van het café. Het wordt niet echt een vechtpartij, het blijft bij wat duwen en schelden en dan keert de rust vrij snel weer. Jan waagt zich aan de Carta Blanca, het plaatselijke bier, Lies maakt kennis met Dos Equus, wat ook best lekker is. Geheel voldaan zoeken we onze Hidalgo dungeon om te gaan slapen.

naar top pagina