Helaas. De beloofde beklimming van de Mont Ventoux van 2004 moest ik aan een ander overlaten... een valpartij in het Limburgse Slenaken maakte mij het fietsen onmogelijk. Dat gebeurde juist aan het begin van de vakantie waarin we zulke mooie fietsplannen hadden... Le Grand Ballon, l'Alpe d'Huez, de route van "de Renner", ik moest ze aan me voorbij laten gaan.

Maargoed. Jan kon fietsen, en natuurlijk wilde hij ook de Kale Berg op zijn palmares. Vanaf hetzelfde punt als waar ik een jaar eerder vertrok fietste hij in een optimistisch tempo tussen de uitgebloeide lavendel door, richting de klim. Na een kleine 20 minuten reed ik hem met de auto voorbij, stopte een kilometer verder, waarna hij me grijnzend passeerde. Het weer was prettig, niet te warm... maar hij draaide al wel een klein verzetje. Hopend dat dat geen slecht teken was (Lance Armstrong doet niks anders) reed ik hem nogmaals voorbij, en nog een keer... tot ik hem opwachtte bij het chalet Reynard, in de stellige overtuiging dat hij wel even zou stoppen en wat drinken. Niets van dat al... in het voorbijgaan zei hij iets als : ik ga dóór! wat natuurlijk alleen maar toe te juichen was. Dat deed ik dan ook.

 

 

Het wordt na het chalet toch wel snel zwaarder, en het tempo ging omlaag. Wel waren er heel wat meer fietsers op deze hoogte, die ongetwijfeld vanuit Bedoin begonnen waren... en waarvan er een gedeelte vervaarlijk wankelde, staand en stampend op de pedalen... en de eerste naast-de-fiets lopers zag ik ook al.

Een klein stukje voorbij het monument van Tom Simson zette ik de auto aan de kant, ik had berekend dat als hij daar voorbij was, ik snel naar de top kon rijden en dan op tijd zijn voor een finishfoto. Het duurde en duurde, de een na de andere hijgende fietser kwam voorbij over het gloednieuwe asfalt. Ter verpozing krijtte ik Jan! op het wegdek, en moedigde andere renners aan. Zo nu en dan kwam er een "echte" voorbij, en danseuse, soepeltjes de handen op het stuur, geconcentreerde blik en geen uiterlijke tekenen van vermoeidheid. Benijdenswaardig!

Maar intussen begon ik me wat zorgen te maken. Het duurde wel lang! Zou ik terugrijden? Ik wist niet waar ik dan weer zou kunnen keren, en net toen ik het echt overwoog verscheen Jan om het hoekje. Lopend. Lópend! Ik holde naar hem toe omdat ik vreesde dat hij gevallen was... maar gelukkig niets van dat al. Gewoon genoeg ervan, en inderdaad, er waren wel erg veel anderen ook aan het wandelen gegaan, met de fiets aan de hand. Jammer, het was tenslotte in het zicht van de finish, een kleine kilometer nog te gaan.

 

Na enkele minuten zitten op het muurtje langs de weg en wat drinken besloot hij ineens dat hij het niet op ging geven. Zonder nog veel te zeggen sprong hij weer op zijn Muesing en ging er staande op de pedalen vandoor. Ik was boven maar net op tijd om de wagen te parkeren, terug te hollen en de leukste vakantiefoto ooit te maken. :-)