Talent is ook een vorm van heel graag willen
Was ik de laatste die naar boven ging, dit jaar? Ik denk het stiekem wel… en de weergoden waren me goed gezind.
De hele vakantie die aan de Klim voorafging had ik -al fietsend- zitten twijfelen. Eitje, dacht ik soms, die Mont Ventoux rijd ik zo op… wat Huub van der Lubbe kan, wat Dries van Agt kan, waarom zou ik dat niet kunnen? Maar dan kwam er een stuk Toscaanse helling van 14%, en kreeg ik mijn tandwieltjes 39-27 nauwelijks rond. Of ik zag de littekens in mijn been, van de aanrijding waardoor ik eind augustus drie weken niet had kunnen fietsen, en herinnerde mij hoeveel moeite het viaduct over de A4 daarna ineens kostte. Dan betwijfelde ik alle woeste plannen, had zelfs spijt dat ik er ooit over begonnen was.
Echt terug kon ik eigenlijk niet meer vond ik. De gedichten van Jan Kal en Huub van der Lubbe hingen al maanden op het prikbord, “de kale berg” lag op mijn nachtkastje, de Mont-Ventoux passage uit “de renner” kende ik uit mijn hoofd, en ik had zoveel trainingskilometers gemaakt als ik kon, inclusief drie keer een dag in Zuid Limburg en nu dus een dikke week fietsen in Toscane.
Zo werd het 19 oktober, en reden wij -ik snauwerig kortaf van de zenuwen- naar Bedoin. Het plan was de route eerst met de auto te verkennen, en daarna zou ik vanuit Sault terug fietsen. Mits natuurlijk weer en weg dat toelieten.
Het was de laatste mooie dag van het jaar, en onder de boomgrens
waren alle kleuren tussen vlammend geel en donkerrood te zien, met steeds meer
donkergroene naaldbomen ertussen naarmate het hoger werd. Een herfstzonnetje bescheen dat
alles. Ik kleedde me om in een cafeetje en stapte op mijn fietsje om een uur of halfeen,
genoot, al pedalerend met volle teugen van de herfstkleuren.
Twee keer zette ik een voet aan de grond, een keer om sanitaire redenen, een keer om mijn jasje aan te trekken, maar verder reed ik in een gestaag tempo door naar Chalet Reynard, daarbij meermalen aangemoedigd door Jan die volgauto-chauffeur, soigneur, ravitaillering, fotograaf en supporter was. Onmisbaar, dus.
Bij
het chalet wachtte hij me op, maar toen wilde ik niet meer stoppen. Ik had mijn kleinste
verzet nog niet nodig gehad, het ging lekker. Ik stopte plastic zakjes in mijn schoenen
tegen de ergste kou, knoopte nog een warmere fleecejas om mijn middel en vertrok weer. Het
duurde niet lang of alle bomen waren uit beeld. En niet veel later was er helemaal niks
meer te zien behalve de rechterberm. De wolken maakten de wereld wel erg klein. Het ging
nu ook steiler omhoog, ik moest er hard voor werken. Maar op de weg stonden de namen van
de grote renners die hier omhoog fietsten: Pantani, Ullrich, Boogie… Dat motiveert
wel, dat vond ik op de Cauberg ook al.
Jan bleef wat dichter bij me rijden, wat wel prettig was in dit eenzame oord. Het tempo lag stukken lager, drie, vier keer moest ik even met een voet aan de grond om op adem te komen.
“Dag Tom” wist ik nog net hardop te zeggen toen ik het monument voorbij reed, langzaam en moeizaam, maar daarna was het nog anderhalve kilometer, ik ging het halen en ik wist het zeker.
De beroemde
laatste bocht, voor mijn geestesoog zag ik weer Pantani daar boven komen, ik bereidde
alreeds een glorieus juichende finish voor, maar de elementen dachten er anders over.
Zodra ik de bocht om was en uit de beschutting, werd ik Whoesj! van mijn wielen geblazen.
Tja, het heet niet voor niets Mont Ventoux. Ik wist met een rare manoeuvre een echte
valpartij te voorkomen, stapte af en worstelde lopend, met de fiets aan de hand en
trillende knieën tegen de wind in de laatste meters op. De mist, de storm en de snijdende
kou maakten mijn “moment of fame” wel erg kort en klein, geen foto van mij,
juichend bij het laatste kilometerpaaltje.
Wel tranen, diepe voldoening, en felicitaties van Jan die drinken had en droge kleren, en
een warme auto.De afdaling had ik graag gedaan op de fiets, eerlijk is eerlijk. Maar het
weer verslechterde zienderogen, de weg was bijna niet te zien, de wind wakkerde aan tot
ook de auto stond te schudden… dus reden we voorzichtig met de auto terug. De regen
zette ook beneden in Bedoin in. Die afdaling houd ik te goed: volgend jaar ga ik terug.
Dan begin ik in Bedoin.
Lies Spaink
19 oktober 2003
vanaf Sault, in 2 uur en 39 seconden naar de top, op een Koga Miyata GranRacer, met voor
52-39 en achter 13-27