Voor de deur van de klompenmakerij aan de Bovenkerkerweg staan drie touringcars te wachten tot hun Japanse lading toeristen er weer in stapt. Half vertederd bekijken we het tafereel vanaf de bushalte aan de overkant. Ze willen allemaal in de hele grote klompen die voor de deur van het pand staan gefotografeerd worden. Het is duidelijk een "zie twee keer zoveel van Europa in de helft van de tijd" trip. Ik vraag me af wat ze na deze reis van ons en ons land denken.

Zulke tours vind ik altijd een verschrikking. Gehoorzaam sjok je achter een gids aan die geroutineerd of verveeld dezelfde grapjes en feitjes vertelt als aan de groep voor je, en daar weer voor. Ik geneer me altijd vreselijk. Ik wil op vakantie altijd zoveel mogelijk couleur locale: Ik drink Pilsner in Praag, ik eet een enorm gebakken ontbijt in Engeland en Haggis in Schotland, en bij het zwemmen in een tropisch oord hou ik mijn T shirt aan, omdat alle lokale dames dat ook doen.

Zoals in de reisboeken die ik zo graag lees, van een man die op een motorfiets vier jaar onafgebroken onderweg was. En die vrouw die alle staten van Amerika doorfietste.

Ik wil, net als zij, het liefst een beetje opgaan in de sfeer.

Natuurlijk kan dat niet. Niet echt. Je ziet er of je wilt of niet uit als een toerist, en gedraagt je als een toerist: je schuttert onhandig met de taal, je doet een hele tijd over het gepast betalen van een boodschap omdat je elk muntje moet bekijken, en het absolute toppunt is het doorlopend kijken op kaarten en in gidsjes.

Die problemen los je op door een gids te huren, of een tour te nemen. Veel attracties zijn niet eens zonder gids te bezoeken en terecht. Je zou verdwalen in grotten en pas dagen later weer gevonden worden, je zou onbetaalbare kostbaarheden kunnen beschadigen in je enthousiasme. Zonder begeleiding en instructie is bijvoorbeeld het zo populaire "zwemmen met de dolfijnen" behoorlijk lastig. Toch heeft die populariteit weer een behoorlijk nadeel ook. Ik ken ondertussen wel twintig mensen die tussen dolfijnen hebben gezwommen, niks exclusief meer.

Wale watching bij Haiti, boomtop hopping in Costa Rica, rafting, canyoning, parasailen, diepzeeduiken, alles kun je tegen betaling beleven en je hoeft er niks voor te kunnen. Het gaat zover dat je je –als je maar een heel stevig bedrag kan neerleggen- door een gids op de top van de Mount Everest kunt laten brengen; of elke andere min of meer begaanbare berg. De rijken der aarde zoeken dan ook wanhopig naar reisdoelen en avonturen om te beleven zonder te struikelen over andere toeristen. Een hotel in de ruimte is het nieuwste idee, het station MIR zou daarvoor geschikt gemaakt kunnen worden. Dan ben je om te beginnen wel behoorlijk exclusief inderdaad! Maar avontuurlijk? Het is door en door geregisseerd. Avontuur is iets dat je overkomt zonder dat je erop uit was, als je naar een reisagent stapt om een avontuur te boeken is het dat volgens mij eigenlijk al niet meer.