Sinds een paar jaar voer ik een correspondentie met Neef, (die geen familie is, maar iedereen noemt hem zo. We gaan ooit publiceren onder de titel: Brieven van een Adoptiefneef en een Leentante) Hij studeert tekstschrijven, en wij proberen elkaar te outsmarten met satire, parodie, grappige taalvondsten.

Voor zijn studie moest hij een tijdschrift maken, en hem werd de Viva toegewezen. Ik werd gevraagd om als gastcolumniste op te treden, en het resultaat staat hieronder. Ik heb de verantwoording naar Neef toe erbij gelaten, dan wordt het geheel wat begrijpelijker.

Hoi Neef

Ingesloten tref je mijn idee van een Viva-column. Het is waarschijnlijk wel te lang, het zijn 480 woorden. Maar alle voorgeschreven Viva-elementen zitten erin: Een verwijzing naar radicaal feminisme, juist uitgevoerde pedagogiek (met een spijtig hintje naar de onverschilligheid van het nageslacht, maar niet te opvallend, want dan word het weer Margriet) een verwijzing naar een onderzoek waarin de seksen vergeleken worden, daar zijn ze in de Viva dol op.

Ook erg Viva: ik ga in dit korte columpje twéé keer uit winkelen. Ik kreeg alleen de mijns inziens nogal noodzakelijke link naar make-up, kapsel, kleding, de slanke lijn of andere uiterlijkheden er niet in.

Sorry!

Naar de stad op zaterdagmiddag.

Ik zie een lege klem voor mijn fiets, en minder vaart, nog even snel naar de HEMA. Opeens een dreun, een andere fietser rijdt van achter tegen me aan. "Sorry, sorry", zeg ik geschrokken. Er blijkt geen schade, maar toch zet het voorval me even aan het denken.

Het was niet mijn schuld, ik maakte geen noodstop, ik zwenkte niet uit, ik wilde gewoon afstappen. Die ander lette gewoon helemaal niet op, waarom bied ik dan mijn excuses aan?

Als je sorry zegt doe je dat, tenslotte. De dagen daarna valt het me steeds op, hoe vaak je sorry zegt, zonder erbij na te denken. Niet alleen ik, trouwens. Als ik mopper op mijn zoon omdat hij tas, jas en schoenen op de vloer laat slingeren zegt hij sorry zonder op te kijken uit zijn Donald Duck, en zonder aanstalten te maken de troep op te ruimen.

Ik moet me even bedwingen het niet zelf te doen, en steek een verantwoord betoog af, dat sorry een prima woord is als je je wilt verontschuldigen voor iets dat je fout hebt gedaan, maar dat ik in dit geval meer gediend ben als hij gewoon even opstaat en zijn spullen op de daarvoor bestemde plaatsen deponeert.

Ik besluit ter plekke tot een sorry-boycot. Ik ga het alleen nog maar zeggen als het helemaal terecht is. Net zoals in de jaren '70 de feministes van het eerste uur besloten tot de glimlach-staking. Dat is inderdaad net zoiets, hoe vaak glimlach je zonder het te menen?

De glimlach staking had tot gevolg dat de dames feministes buiten alle etiketjes die ze toen ook al hadden ook nog het predikaat onvriendelijk opgeplakt kregen. Tja... Je moet iets over hebben voor de goeie zaak.

De eerste week van de sorry-boycot verloopt wat moeilijk, minstens drie keer per dag zeg ik nog volautomatisch sorry, of pardon.

Daarna went het, en na een week of drie komt het alleen nog zeer bewust over mijn lippen. Het absolute hoogtepunt komt als er een Amerikaanse toeriste tegen mij oploopt als ik een etalage sta te bekijken...

"I'm sorry!" zegt ze vriendelijk. "I'm not!" antwoord ik al even sympathiek. Ik heb 't voor elkaar, ik laat geen onterechte schuldgevoelens meer blijken, hoe klein ook. Ik had het net zo goed kunnen laten.

In de Intermediair Online van de afgelopen week stond een uitgebreid artikel over vrouwen in het bedrijfsleven en hoe en waarom ze anders, beter of slechter functioneren dan mannen.

De schrijver beriep zich op een onderzoek waaruit bleek dat mannen zich verontschuldigen als ze iets verkeerd hebben gedaan, als het dus helemaal terecht is. Vrouwen gebruiken het woord sorry als ze bedoelen: Ik vind het erg vervelend dat dit gebeurd is.

Volgens de onderzoekers betekent een verontschuldiging van een vrouw geen verontschuldiging.

Tjonge jonge... alle moeite voor niks. Sorry, Amerikaanse toeriste.