Ik ga onnoemelijk, onmetelijk, gigantisch, stinkend rijk worden.

Ik ga antieke motoren verzamelen, en ik neem siliconen, en ik laat vet afzuigen, en ik koop de kroondomeinen op, en mijn zoon krijgt een Ferrari testarossa (of een Lamborghini countach als hij dat liever heeft) voor zijn eerstvolgende verjaardag, die koop ik tegelijk met mijn eigen 8 persoons limousine, en ik stel Frits Bom aan als chauffeur, en die knappe man uit de toko in Hoorn krijgt een bedrijf, ik denk aan Exact of de Grimbergen brouwerij of meteen Heineken maar, of ik koop hem zelf, wat zouden zijn ouders voor hem vragen?

Ik wil een zwembad en een sauna en een masseur, ik wil elke dag rose champagne, en ik koop Joop van den Ende uit, alleen om alle artiesten uit zijn "stal" te dwingen hooi te eten en en en…

Hoe ga ik dat aanpakken, vraag je je af. Wel ik ga smartegeld eisen. En wel naar het volgende voorbeeld: Een dame die naar "Cats" ging en op de eerste rij zat werd door een acteur uitgenodigd met hem te dansen. Toen zij weigerde sprong hij op haar stoel en maakte een -Let Op!- provocerende heupbeweging. 12 miljoen eist ze, dollars wel te verstaan, wegens gederfde levensvreugde.

Dat kan ik ook! Ik heb zoveel levensvreugde gedorven, dat is goed voor miljarden. Te beginnen met mijn eerste baas die mij "poesje" noemde, maar Vader Abraham moet toch ook minstens een half miljoen opleveren voor elke plaat die hij in de hitparade heeft gehad en waar ik dus naar moest luisteren, de KLM voor een vertraging van twintig minuten, Bill Gates omdat mijn PC een paar keer bleef hangen toen ik windows 98 probeerde te installeren, de Dijk omdat het een na laatste èn het laatste concert uitverkocht waren voor ik een kaartje had, Richard Branson omdat ik wèl van luchtballonnen maar niet van baarden hou, alle stratenmakers van Haarlem voor herhaaldelijk fluiten (of nee, die niet, dat is juist leuk) Erwin Krol tienduizend voor elke keer dat hij zon voorspelde en het ging regenen, Openbare Werken Haarlem omdat er in de route naar de bowling een hobbel in het asfalt zit, Axl Rose omdat hij mij door die onnavolgbaar geile videoclip van "Patience" tenminste één slapeloze nacht heeft bezorgd, de receptioniste van de squashbaan omdat ze geen oversized rackets verhuurt, Fred Emmer omdat hij zo bruin is, Yvonne Kroonenberg omdat ik wèl aan een vent gewend raakte, de schoolfotograaf omdat hij afdrukte toen ik een raar smoeltje trok, de erven Beethoven mogen vet betalen voor mijn naam. En ohja, mijn buurvrouw, omdat ze altijd haar ramen lapt op zondag, zodat ik het zie en mij dus schuldig voel dat ik het niet doe.

Theoretisch ben ik dus rijk.

Maarre… In de praktijk zonder te procederen in ieder geval gelukkiger. Ik hoef geen geld te eisen, mijn levensvreugde kan wel een stootje hebben.