Het heeft een hele tijd geduurd voor ik begreep waarom mensen soms op de vuist gaan, of elkaar het leven stelselmatig zuur maken.

Ik word namelijk niet gauw boos. Als ik onheus bejegend word realiseer ik mij meestal een halve dag te laat dat ik best wel eens wat minder lijdzaam had kunnen optreden.

Een man die vond dat ik niet rechts genoeg fietste zette zijn auto voor mij, ik stapte af, hij sprong eruit en schold mij over het dak van zijn wagen de huid vol. In niet mis te verstane bewoordingen werd ik voor een prostituee van minder allooi versleten, een niet gering aantal dodelijke ziektes toegewenst, en mijn afkomst werd nadrukkelijk in twijfel getrokken. (Dit is een gecensureerde weergave van de gebeurtenissen)

De man sprong weer in zijn bolide en vervolgde zijn weg. Ik ook, totaal verbluft. Pas toen ik thuis was dacht ik: Ja, wie denkt hij eigenlijk wel dat hij is!!!!…. Enzovoorts, ik werd met terugwerkende kracht boos. Maar dan doe je er tenslotte niks meer aan. Er zit niks anders op dan je erbij neer te leggen dat je je hebt laten uitschelden. Tja.

Toch komt het ook weleens op tijd. Toen ik lang geleden met de kinderwagen over het plein bij het winkelcentrum liep staken een paar hanggroepjongeren vuurwerk af. Het liep tegen de jaarwisseling, en dan heb je dat tenslotte. De jongens gooiden vuurwerk in de glasbak, en mikten op voorbijrijdende fietsers. Toen ik naderde daagden ze elkaar uit een rotje in mijn kinderwagen te gooien. Ja en toen… werd ik echt kwaad. Niet dat het echt geprobeerd is. Ik had niets kunnen doen denk ik achteraf, ik durfde natuurlijk niet bij de kinderwagen weg, maar was op dat moment tot moord in staat. Mijn "als je dat probeert maak ik je dood!" (of iets van die strekking) was kennelijk duidelijk genoeg, de heren dropen af.

Trillend ben ik naar huis gelopen, en heb met baby op schoot een half uur op de trrap gezeten, ik vertrouwde mijn knikkende knieën niet toe ons naar boven te dragen.

Als je écht kwaad bent maak je wel indruk.

Ik ben een vredelievend mens, een overtuigd pacifist, maar op dat moment had ik niks liever gedaan dan tenminste een van die types met blote handen gecastreerd, omdat ze alleen al zoiets dachten.

Zo ontstaan dus echte ruzies, uit dat gevoel. Je verliest je inzicht in de golf van adrenaline die door je bloed suist. Vechten! vechten! vechten!

Een "crime passionel" of uit de hand gelopen ruzie kan ik daarom begrijpen. Die drempel ligt misschien bij sommige mensen laag.

Maar wat ik niet snap… wie is degene die zo kwaad wordt dat hij duizenden mensen uit hun huizen kan jagen? Leeft zo iemand constant in een roes van woede? Lijkt me sterk. Hoe kan iemand ertoe komen te beslissen dat een heel volk moet worden doodgemaakt? dat is geen woede. Dat is ook geen agressie. Ik weet geen woord voor wat het wel is.