Zeven paarden op tweehonderd vierkante meter met een doorgezakte schuur erop. Ergens hadden de buren gelijk, erg diervriendelijk was het niet. Die tweehonderd vierkante meter bevinden zich aan de overkant van de sloot achter haar huis. Bijna vijf jaar lang waren de achterburen gepensioneerde koerspaarden, de één was te oud, de ander had bronchitis gehad, een derde liep mank, en zelfs een bijna blind paard heeft een jaar of twee de slootkant bewoond.

De eigenaar hield ze daar niet uit liefdadigheid, of sentiment. Nee, het ging vooral om keiharde guldens. De paarden, alle merries, hadden goede draaf-genen, dus mochten ze die doorgeven zoveel ze konden. Elk jaar werden er minstens twee veulens geboren, die na een klein jaar naar een trainingscentrum werden gebracht, en uiteindelijk inderdaad behoorlijk goede resultaten boekten op Duindigt.

Het meisje en haar vriendin hebben samen al die tijd trouw de dieren gevoerd en geborsteld, de schuur uitgemest, de beesten bix en hooi en vers gras en oud brood gevoerd. Het leverde ze een paar tientjes per week op, maar vooral, bovenal veel lol.

Natuurlijk waren het geen rijpaarden, dus waren ze niet gewend aan een teugel en een berijder, maar vooral de oudste, Zappa, had geduld genoeg om de meiden eindeloos het wandelpad op en neer te dragen.

Elk vrij moment brachten ze door in de schuur. Ze poetsten en borstelden de paarden, hadden van strobalen en dekens een zitje gebouwd, en namen lekker wat te drinken en een spelletje mee als ze een koude wintermiddag in de warme stal bij de paarden gingen doorbrengen. De eigenaar nam de meisjes regelmatig mee naar de koers, dan zagen ze paarden voor de sulky lopen die ze zelf hadden helpen opvoeden. Trots waren ze dan alsof ze zčlf zo hard konden rennen.

De eerste keer dat een paard moest bevallen wilden ze zó graag bij de bevalling zijn dat ze in de schuur wilden blijven slapen. De moeder van het meisje vond dat niet zo’n goed idee, en dus hebben de meisjes op zolder geslapen van waaruit ze de stal in konden kijken. Natuurlijk werd het veulen pas geboren toen ze de dag erop in de schoolbanken zaten (waarschijnlijk te knikkebollen).

Het blinde paard zorgde ook voor nogal wat commotie. Ze was nogal paniekerig, lag meermalen in de sloot. Een bang blind paard uit de sloot halen is een hachelijk karwei. Ooit hebben ze een paar spannende uren doorgemaakt toen een paard een stuk vislijn met een haak eraan in haar keel had. Gelukkig wist de dierenarts de zaak te redden.

Maar elk jaar weer die veulentjes, dat was geweldig. Die onhandig grote knobbelknieën, de schuchterheid waarmee ze vanachter hun moeder vandaan keken, die rare bokkesprongen en dat wapperstaartje, ze waren allemaal keer op keer verliefd. Als ze iets groter waren kregen ze een skippy bal waarmee ze Kluivertje speelden dat het een lieve lust was. Paarden zijn gek op voetballen! Tenminste, veulens van nog geen jaar.

Voor de eigenaar was het vooral handel. De gemeente beeindigde de toestemming om de slootkant te gebruiken voor de paarden, onder druk van een aantal buren die klaagden over stankoverlast en dierenmishandeling. De eigenaar besloot er geen energie of geld meer in te steken. Het blinde paard was al weg, en afgelopen week werden er nog drie afgevoerd. Naar Frankrijk vertelde de eigenaar, maar je kunt vermoeden dat hij Abattoir erg Frans vind. Tja, zo gaan die dingen. Twee zwangere merries zijn naar een stoeterij gebracht, en toen stond alleen Zappa er nog. Lieve geduldige Zappa, die prachtige veulens kreeg, bijna elk jaar eentje. De hele week heeft Zappa staan roepen, en het meisje en haar vriendin troostten haar, sjouwden eindeloos met haar rond, bleven bij haar in de stal tot ze stil was ‘s avonds.

Gisterochtend is de paardentrailer voor Zappa gekomen. Diezelfde middag ging de schuur tegen de vlakte. Vanmiddag hebben een stel verveelde kwajongens de stapel planken en stro in brand gestoken, de brandweer kwam eraan te pas.

Volgende week komt de plantsoenendienst het veldje geschikt maken voor perkjes en paadjes, bankjes en wipkippen.

Het meisje is stil. Ze heeft pijn.