Natuurlijk worden we ook heel vroeg wakker, met onze hoofden nog in Nederlandse tijd. We ontdekken dat in het hotel een ontbijtbuffet is. Het is niet erg duur, dus schuiven we aan. De koffie is vreselijk, maar verder is er prima eten, vers fruit, broodjes, eiergerechten. Daarna pakken we onze rugzakken en checken uit. Het hotel regelt een Goedgekeurde, Veilige, Gegarandeerd Misdaadvrije taxi voor ons, die ons naar Terminal Norte brengt. Vandaar af vertrekken de lange-afstand bussen naar het noorden. Het is een enorm station, het wemelt van de mensen, winkeltjes, balies van de verschillende lange afstand busmaatschappijen…

Min of meer toevallig komen we terecht bij de balie van Omnibus de Mexico, waar we kaartjes kopen voor de bus naar Zacatecas. De kaartjes staan op naam, en geven je recht een gereserveerde plaats, dus levert zoiets simpels als het kopen van een buskaartje al heel wat taalproblemen. Maar uiteindelijk komt het goed. We hebben nog wat tijd, waarin we een Telmex kaartje kopen, waarmee je in Mexico in de telefooncellen vanaf zo ongeveer elke straathoek bellen kan. Het is niet goedkoop: Lies belt naar huis, Jan belt naar huis en dan is een kaart van 100 peso (ruim 12 euro) op.

Op het station is een grote vitrine, waarin een beeld van de heilige maagd Maria, omringd door bloemen en geld. Mexicanen zijn, zo merken we, erg katholiek en veel reizigers smeken Maria's zegen af over hun reis en doneren wat muntjes. Op elk station is daar de gelegenheid voor.

De rugzakken worden in het bagageruim van de Omnibus gestopt, wij zoeken onze plaatsen op. We hebben comfortabele stoelen die aardig ver achterover kunnen in slaapstand en er is veel beenruimte tot Jans vreugde. De reis kan beginnen.

De "haltes" zijn busterminals van andere steden waar de bus vijf tot tien minuten stopt. Er is dan tijd genoeg om even naar de baños (toiletten) te lopen, hoewel er een goed functionerende WC in de bus is. Tijdens de stops lopen er verkopers door de bus, die snoepgoed, frisdrank of burrito's proberen te slijten aan de passagiers.

In de bus hangen twee kleine televisies waarop films worden vertoond. Dat blijkt een nadeel van eerste klas busreizen. Die eerste busrit opent de televisievoorstelling met een walgelijk maar gelukkig kort filmpje over stierenvechten. Bah! Maar dan een langdradige B-film die goed te negeren is, tenminste, als je je kunt afsluiten voor minstens tien decibel teveel aan herrie. Buiten is het interessanter! Nadat we Mexico-City hebben verlaten, zien we een woestijnlandschap voorbijkomen, met veel schijfcactussen en lage bosjes. Regelmatig zien we stofhozen, het land is kennelijk erg droog.

Verontrustend zijn de kruisjes die langs de weg staan, kennelijk een memento voor een ongeval met dodelijke afloop. De kruisjes zijn meestal wit, en voorzien van wat kunstbloemen en aardewerk, vaak met een perkje van witte steentjes eromheen. Tijdens een latere rit heeft Jan een tijdje geteld. Langs een gemiddelde weg, niet met veel bochten of zo, stonden aan één kant van de weg tijdens een uur bussen 24 kruisjes. Lies zag een keer een grote groep, daar was kennelijk een hele bus vol passagiers de fout in gegaan.

In de stad Leon waar we een stop hebben hangt een enorme nationale vlag halfstok, we weten niet waarom. Onze eerste kennismaking met het nationalisme, wat ook wel iets leuks heeft, al dat trotse gevlag. Langs de weg staan veel armoedige hutjes, heel vaak met een trotse aankondiging: Mecanico! of Taqueria! maar verder niet veel wat dat etiketje waar lijkt te maken. In sommige gevallen is het huis waar zo'n "firma" zich op afficheert grotendeels ingestort en nergens meer voor bruikbaar.

We arriveren in Zacatecas als het al schemerig is. Na de rit van negen uur en 600 km vinden we het een goed idee om de benen even te strekken en vanaf de busterminal naar de stad te lopen. We vinden Hotel Del Parque, wat in de TSK een redelijke notatie heeft. We krijgen een kamer, die heel weinig kost, en vreselijk slecht is. De badkamer vies, het grauwe beddengoed versleten en gescheurd, de stortbak van de WC heeft geen deksel meer, en er is geen raam. We besluiten het maar voor één nachtje te accepteren en met wat humor te bezien, en maken kwartier. De rest van de avond hebben we het over de "lounge van het hotel", de geweldige service en wat ze bij roomservice allemaal voor heerlijkheden op het menu zouden hebben.