We strikken de veters en vertrekken richting ejido. Eerst enkele kilometers door het dorp, een klein indianenmeisje komt met een gevlochten armbandje op ons toe, en vermeldt na onze weigering om het te kopen half verontwaardigd half meelijwekkend dat het maar één peso hoeft te kosten. Jan voelt zich de rest van de reis ernstig bezwaard en schuldig vanwege die ene peso en dat arme meisje.

Dan bereiken we de begraafplaats die wel héél anders is dan wat wij in Nederland gewend zijn. Erg veel katholieke symbolen, witte kruisjes en heel veel kleur. De dood maakt in Mexico veel meer deel uit van het dagelijks leven. Het geeft een heel ander gevoel om bij zo’n begraafplaats te staan.

Meteen daarna verlaten we de bewoonde wereld. We moeten entree betalen en krijgen een vrij onduidelijk plattegrondje van de ejido. Het niet al te vastomlijnde plan is om naar Lago Arareko te gaan, en met de TSK en het kaartje hebben we twee routebeschrijvingen erheen. Het alleen-op-de-wereldgevoel slaat onmiddellijk toe, het is een prachtig gebied met pijnbomen en grillige rotsformaties. Het dal waar de boerderijtjes staan is weids en de hemel prachtig blauw met enkele witte wolken. In de lucht cirkelen gieren, ze lijken plezier te hebben in het samen spelen en rondjes draaien. Ook zien we een ander soort roofvogel, maar we zijn er niet helemaal uit wat. Een soort arend? Groot zijn ze in ieder geval wel.

Tussen de boerderijen ontmoeten we een Tarahumarameisje waar we een mandje en een kettinkje van kopen. We passeren een 16e eeuws missiekerkje. Dan steken we het dal over, alsmaar rechtuit tot we op een hek stuiten waar volgens ons dat meer achter zou moeten zijn. We besluiten maar even te gaan zitten en wat te picknicken. Na een minuut of tien horen we gebries en gestamp en komen er met enige tussenpozen een paar mustangs langs, een zelfs met een veulen. Ze zijn vast eigendom van de indianen die hier wonen, maar ze lijken wild en komen niet dichtbij. Wel gedraagt de laatste en grootste, een witte hengst, zich intimiderend: Hij hinnikt en briest en stampt met zijn voorbeen. Als we gaan staan besluit hij dat we ongevaarlijk zijn, twintig meter verderop gaat de hele familie staan grazen. Wij gaan het hek volgen, om te kijken of we het meer nog vinden. Dat is een leuk stukje wandelen, over rotsen en tussen bomen door.

Al met al lopen we zeker zes uur door de ejido, de zon schijnt, er staat een heerlijk verkoelend briesje, in de verte horen we met enige tussenpozen een grote trommel bespeeld worden waarop er antwoord komt van een trommel aan de andere kant van het dal. Kleine varkentjes wroeten langs het pad, een man ploegt een stukje grond om met een enkele ploegschaar achter een paard, twee Tarahumaravrouwen hoeden een kleine groep geiten, verder is het helemaal stil.

Om een uur of vier komen we pas weer in het dorp aan, op onze laatste benen lopen we nog langs een supermarkt waar we wat bier en chips aanschaffen. Dat nuttigen we op onze kamer in Casa Margarita, die heerlijk koel is. Daar ontdekt Lies dat ze stevig verbrand is. Vooral voorhoofd, wangen en neus zijn rood. Door de wind heeft ze het niet in de gaten gehad, en nu durft ze nauwelijks te lachen. Gelukkig heeft Jan een prima after-sun in de tas.