 |
 |
 |
 |
Guadalajara is beslist te groot en te veel voor één dag! De kathedraal is prachtig, er is zoveel te zien, gebouwen en parkjes, en heel veel mensen. Er zijn hier in het centrum vrij veel mensen die bedelen. We hadden dat al eerder gezien, we vragen ons een beetje af hoe de ouderen- en gezondheidszorg geregeld is in Mexico. De meeste bedelaars, en veel van de straatverkopers zijn gehandicapt of bejaard. Hele oude mensjes die hun hoofd, en vaak grotendeels hun lichaam bedekt houden en alleen een knokig, vragend handje uit de onduidelijke hoop textiel laten steken.
 |
 |
 |
Veel te vroeg naar onze zin moeten we weer naar de bus. We nemen nog een frisdrank, en vinden vrij makkelijk weer een busje terug naar de terminal. Dat verloopt zo voorspoedig dat we nog tijd over hebben voor een corona aan de hotelbar voor we weer in de bus stappen. Deze laatste busrit is de beste van allemaal. Er is geen televisie, en geen stops, en de chauffeur rijdt stevig door in een lange ruk van zeven uur naar Mexico City. Er zitten maar vijf mensen in de bus.
We arriveren op Terminal Norte om een uur of tien ‘s avonds, met behoorlijke honger. We scoren een snel broodje. Wederom is het een heel gedrang van taxichauffeurs, maar we kennen inmiddels de routine en halen een ticket bij het loket, en krijgen daarmee een Goedgekeurde, Veilige, Gegarandeerd Misdaadvrije Taxi. In de bus hebben we een hotel uitgezocht en daar laten we ons heen rijden. De straat, Avenida Cinco de Mayo, is een zijstraat van de Zócalo, en als de taxi daarlangs rijdt vallen onze monden open. De gebouwen die rondom dit enorme centrale plein staan zijn allemaal verlicht en het ziet er feëriek uit. Tot onze opluchting blijkt er plaats in Hotel Canada, hoewel we daar meteen weer weggaan als de bellboy onze tassen binnen heeft gezet, want dat plein, daar willen we nog wel even rondkijken. Het is erg stil op de Avenida, voor alle winkels zitten rolluiken, dat maakt een nare atmosfeer.
De Zócalo is groots! We kijken onze ogen uit, de enorme vlag in het midden, de oude kathedraal, en de grotere nieuwe… aan de overkant van de beide kerken is een regeringsgebouw met een zuilengalerij ervoor, waar heel veel rommel ligt. We lopen er niet dicht langs, maar we zien zakken en bundels, en daartussenin liggen mensen te slapen. Zwervers? Vuilsorteerders? We weten het niet. We wandelen de Avenida 5 de Mayo een stukje op, op zoek naar nog wat eten, maar werkelijk alles lijkt gesloten. Alleen een taquieria in een zijstraat is nog open. Het is een shabby hok, onder elke andere omstandigheid zouden we er niet willen eten, maar nood breekt wet. De maaltijd die ze serveren is nog niet eens zo slecht, en de eigenaar verstrekt een half verstaanbaar (want Spaans gesproken) recept voor de Salsa Verde die we zo lekker vinden. Lies probeert het recept te onthouden, maar het is onwaarschijnlijk dat ze die ingrediënten precies zo zal kunnen kopen in Nederland. Hotel Canada is dichtbij, onze laatste nacht in Mexico ook.