Een leuk
schilderij vinden wij een "Gezicht op Amsterdam" van een Mexicaanse schilder.
Hij is er in geslaagd ons grauwe grachtenbeeld van Amsterdam in warme Zuid-Amerikaanse
kleuren te vatten en het toch nog Hollands te laten lijken.
Het volgende programmapunt is wat inspannender: we gaan de een na
hoogstgelegen vuurtoren van de wereld beklimmen. Die staat op een heuvel aan de zuidpunt
van Mazatlán. Onderaan de heuvel waar "El Faro", de vuurtoren, op staat kopen
we nog water, en dat blijkt een verstandige zet.
Het is een pittige klim. Zwetend en met rode hoofden bereiken
wij, niet zo sportievelingen, de top. Het uitzicht is magnifiek -aan de overkant zien we
onder andere Isla Del Piedra, dat voor morgen op het programma staat- en er is een
verkoelend briesje.
We dalen na een halfuurtje weer af, drinken een koffie (of wat de
Mexicanen die naam geven) en eten een Quesadilla langs de route naar het hotel. We moeten
daar even schoenen wisselen is het idee, we zijn allebei al aardig versleten en de dag is
pas half om. 
Dan gaan we naar het centrum van de stad, waar we de
kathedraal bekijken. Naast de ingang worden rozenkransen verkocht, en dat verbaast Lies.
Je moet als katholiek toch ergens je rozenkrans vandaan halen natuurlijk, maar dat ze
gewoon verkocht worden, dat had ze niet gedacht. Er zijn veel leuke winkels, een hele dure
herenmodezaak met plastic pinguïns in de etalage tussen de pakken, een winkel die Señor
Frogs heet en die helemaal gevuld is met dingen met hun beeldmerk (een kikker) erop,
bruidsmodezaken zijn er meer dan op het eerste gezicht logisch lijkt. Er wordt vrij
conservatief apart gewoond, meestal tot het huwelijk. De bruidsmodezaken leveren alles
voor het huwelijk: jurk, sluiers, pak, taart, ringen, bloemen, kroontjes en kussentjes en
wat niet al ligt in de etalages. Er is een parkje, met een geometrisch patroon van paadjes
en perkjes, witte lantaarns, groene gietijzeren bankjes en een overdekt podium in het
midden.
Het volgende programmapunt is het aquarium. Het is mooi, veel tropische gekleurde visjes en een paar grote: een haai, een enorme sidderaal, twee keer zo lang als zijn bakje groot is. Buiten zijn er nog meer dieren te zien: krokodillen, schildpadden en veel vogels. De papegaaien zijn leuk, maar allemaal gekortwiekt. Grappig dat ze blauwe reigers en "gewone" Nederlandse eenden als dierentuindieren houden. Er is ook een papegaaienshow, en later zien we zeeleeuwen de gebruikelijke kunstjes doen, met ballen balanceren en klappen in de voorvinnen.
We vinden dat we dan wel genoeg gelopen hebben en laten ons
in een Pulmonia terugbrengen naar het hotel, terwijl de zon, die zich na de ochtendwolken
de hele dag heeft laten zien, achter de drie rotsige eilandjes in zee verdwijnt. 
We douchen en liggen een uurtje op bed, om bij te komen van al de
cultuur-historische-panoramische-biologische-culinaire, kortom Mexicaanse indrukken. De
magen behoeven nu toch ook wel weer wat vulling, dus lopen we de boulevard af naar een van
de vergane-glorie restaurants aan de Olas Altas boulevard. Er staat geen naambord meer op,
alle ramen zijn vervangen door plastic panelen. Ter decoratie hangen er dode doosvisjes
aan het plafond, en er hangen oude zwart-wit foto's van vroeger tijden aan de muur, met
omkrullende, vergeelde randen. Er zitten alleen maar Mexicanen, en we zouden moeten weten
dat dat slecht nieuws is… maar we bestellen toch. Jan krijgt een maaltijdsalade met
tonijn en dat slaat op het gebied van gepeperd werkelijk alles wat we tot nu toe hebben
meegemaakt... Het zit tegen de pijngrens aan. Die van Lies is iets aardiger voor Europese
smaakpapillen, maar er moet aardig wat Dos Equus overheen! We hoeven niet eens na te
denken waar we de "koffie" eens zullen nuttigen, Los Machados is nog steeds in
feeststemming. Dus nemen we plaats bij El Cielo en drinken "koffie" en bier, en
aan de overkant drinken we meer bier, en nog meer bier, en uiteindelijk wandelen we
lacherig en voldaan terug naar La Siesta.