De boot die ons naar Isla del Piedra gaat brengen vertrekt vanaf de
ferry-terminal dus gaan we een bus zoeken die daarheen rijdt. Onderweg stuiten we op de
markt, en daar blijven we meteen een uur hangen. Het is uitermate kleurrijk, wel wat
toeristischer dan de markt in Chihuahua, maar ook groter. Vooral de straat waar de slagers
hun werk doen is indrukwekkend en afschuwwekkend. Lies koopt een T-shirt voor zoonlief, er
blijken limoenpersen in drie maten te koop, en jeans en fruit en kralen en lampen en
messen kortom, werkelijk alles.
Het kost wel
wat moeite om in de enorme verkeersdrukte langs de markt de bus naar de ferry-terminal te
vinden. We mogen op een steigertje instappen, de overtocht duurt een minuut of vijf. Dan
stappen we langs het strand, de ene strandtent na de andere. Paardrijden is een populaire
bezigheid hier, er staan tientallen paarden te wachten op een berijder, de meesten ervan
zien er niet uit alsof ze veel zin in een ritje hebben… Ook een ezeltje met een
zonnehoed op kun je huren voor een uurtje.
Na
tien minuten lopen zijn we de drukte voorbij, nog een kwartier verderop is de wereld voor
ons alleen. We kiezen een plekje op het strand, slepen een boomstam aan om de wind wat te
breken, en Lies duikt meteen de golven in. Die zijn een stuk leuker hier! Hoewel het bij
vlagen niet mogelijk is om het water de baas te blijven: Als een poppetje wordt je
rondgegooid in zo'n golf. We vermaken ons kostelijk! Jan dient als gevolg van diverse
graden van verbranding zorgvuldig ingesmeerd met diverse factoren. 45 op neus, nek en
oren, 12 op rug en buik en benen, 4 op armen en handen… Lies heeft minder geduld,
laat er 45 op smeren, dan is het altijd goed. We hebben fris water om te drinken, er
zweven pelikanen in strakke formatie vlak boven de golven, de palmen ruisen en de branding
ook en wij zien vooral elkaar. Het waait wel behoorlijk, en alles stuift onder het zand,
ondanks ons beschermende boomstammetje.
Om een uur of vier lopen we weer richting boot. Tot onze verrassing zien we
tijdens de overtocht twee dolfijnen springen, op maar een paar meter afstand. De
bestuurder laat zich vermurwen om er even achteraan te varen, maar ze laten zich niet meer
zien.
Bij de ferry-terminal eten we een quesadillo in een vaag huiskamer-restaurant waar een paar luidruchtige papagaaien en een hoogzwangere poes de enige andere gasten zijn, dan nemen we de bus terug naar het hotel. Het is heerlijk om te douchen, alle door de zon geteisterde lichaamsdelen met after-sun te behandelen en even lekker op het balkon te zitten of op het bed te liggen, het dagboek bij te schrijven… hoewel Lies niet weet hoe ze alle heerlijks in woorden moet vangen.
Hilarisch is een foldertje dat Jan ergens heeft opgepakt en dat ons aanbeveelt om eens te gaan paardrijden: Bij Rosa verhuren ze namelijk tweetalige paarden! Zul je zien dat ze net weer geen Nederlands spreken, die paarden…
Wij zijn het erover eens dat je een winnend team niet moet wijzigen, dus besluiten we weer naar het Machados pleintje te gaan. Omdat het maandag is is een aantal restaurants gesloten, waaronder ook El Cielo. Daarnaast echter is wel een restaurant open, dat, wegens happy hour, vier flesjes bier in een champagnekoeler serveert in plaats van de gevraagde twee. Aan de overkant van de straat repeteert een big band in de muziekschool met alle ramen wijd open, en dat is dus genieten, wederom zo'n onverwachte traktatie! We eten heerlijk en drinken deze avond echt teveel. Het Fiesta del Libre y des Artes is echter nog niet afgelopen… en de vakantie gelukkig ook nog niet.