We besluiten nog naar de botanische tuin te gaan. Daar is de TSK lovend over. Maar hoe dichter we erbij komen, hoe drukker het is, vooral met schooluniformkinderen. Er blijkt een happening voor scholen in de botanische tuin gaande: Estudio 2002. Dat is de reden dat wij maar van een bezoek afzien… Op de terugweg zien we een dood hondje in de goot liggen, dat er zo te zien en te ruiken al een knap tijdje dood ligt te zijn. We grappen maar wat dat er nooit een gier in de buurt is als je er eentje nodig hebt… Yuk! Er zijn aardig wat honden in Mexico, Mexicaanse honden dus. Men is best aardig voor ze, ze zien er ook wel verzorgd uit, maar ze liggen goeddeels ergens op straat, echt "huis"dieren zijn het niet. Katten zie je weinig: in de twee weken hebben we er maar een stuk of vier, vijf gezien.

We vinden probleemloos de busterminal, kopen kaartjes voor de bus naar Mazatlán en halen onze rugzakken. Onderweg kopen we nog een bruikbaarder hoedje voor Lies, en ze probeert de aanstellerige hoed aan een klein jongetje te geven dat het gebaar niet aan ziet komen en verschrikt begint te huilen. Hij wil beslist geen hoed! Dan neemt zijn vader, een schoenpoetser hem wel aan. Ook goed…

De volgende bus moet ons 420 km verderop brengen, een rit van zes uur.

Buiten is veel te zien. In hardwerkende gezamenlijkheid (aldus Jan) wordt er van alles verbouwd op grote akkers: tomaten, maďs, aardappels, fruitbomen… en de film die gedraaid wordt als het donker is, is helemaal niet slecht. Als we Mazatlán bereiken is het donker, en zo komt het dat we denken in het centrum te zijn, terwijl we in werkelijkheid zeker zes kilometer ten noorden ervan lopen. De wandeling naar het hotel Siësta, ons aanbevolen door de Nederlandse globetrotter in Creel duurt en duurt, we zijn hongerig en de rugzakken zijn zwaar… we nemen een heel stuk de stadsbus, maar dan nog is het een eind.
De kamer is, om het weer goed te maken, alleszins geweldig! Groot, schoon en ruim en vanaf het balkon kun je de boulevard en de zee zien.

We rammelen van de honger dus lopen we terug naar een pleintje waar muziek is, we gaan op het geluid af. Wederom vallen we met onze neus in de boter: op het pleintje, omringd door verschillende restaurants en cafés, is het Fiesta del Libro y des Artes gaande. Een soort van culturele feestweek. Er zijn stalletjes waar boeken en kunstvoorwerpen te koop zijn, maar die zijn al gesloten. We vinden een tafeltje op het terras bij restaurant El Cielo, waar we de muziek van een van de twee podia goed kunnen horen. Men speelt Beatles, Stones en tijdgenoten. De ober bij El Cielo is absoluut geweldig, hij lijkt op een komiek die een parodie van een Mexicaan speelt, met zo'n slissend accentje in zijn Engels, en glad geplakte haartjes boven zijn rond gezicht met dun snorretje. Maar hij is heel erg serieus, en eerlijk is eerlijk, een prima ober. De Salsa die bij de tacochips wordt geserveerd is op zich al een vlucht naar Mexico waard! Vlak voor ons eten wordt bezorgd valt de stroom in het restaurant uit. Men werkt echter gewoon door, en hoewel we nauwelijks kunnen zien wat er op de borden ligt is het driewerf heerlijk!