De mannen trekken met veel inspanning ongeveer 30 kilo vis aan land. Dode visjes die te klein zijn worden op het strand gegooid, een paar roggen en andere bijzondere of ondermaatse exemplaren worden met zorg terug in zee gebracht. Het is mooi om te zien hoe de vogels proberen de kleine visjes op het strand te verschalken.Er zijn een paar honderd vogels en maar een stuk of zes visjes, en het vereist moed om zo dichtbij die mensen te komen. Dan varen de mannen met hun buit en hun net weer weg, en de meeste vogels volgen hen, of zoeken hun heil elders. En wij hebben het strand weer voor onszelf.

Terug in het hotel blijkt dat we toch echt wel genoeg zon gehad hebben, we zijn allebei wel wat verbrand.

Jans nieuw aangeschafte T-shirt geeft verschrikkelijk af en er zit een gat in ook. We zullen nog even terug moeten naar de markt.

Na het douchen besluiten we naar de zonsondergang te gaan kijken, en Mexico bedient ons op onze wenken met een duizelingwekkende reeks kleuren aan de hemel, doorkruist door rijtjes pelikanen die plechtstatig naar het noorden zeilen. We kijken er naar, zittend op een muurtje dat nog warm is van de zon.

Dit wordt onze laatste avond hier in Mazatlan, dus lopen we naar El Cielo, om ons nog een keertje in de watten te laten leggen. Het is nog erg rustig, en de over-attente ober brengt een extra portie salsa en chips als Lies zegt dat ze dat zo lekker vindt, en we mogen kiezen wat we op televisie willen zien. Eigenlijk willen we geen televisie zien, maar in Mexico heeft elke openbare ruimte een televisie. En het is wederom happy hour: Nu ook bij El Cielo twee bier als je er eentje bestelt. Aan de andere kant van het terras zit nog een stel toeristen te eten, en Lies kan haar ogen niet geloven als ze merkt dat de dame precies hetzelfde fleece-vest aanheeft als zijzelf. Het blijken inderdaad Nederlanders.

Jan wil graag eens langs de schouwburg lopen, en dat blijkt een gouden zet want aan de overkant zit -eindelijk eindelijk- een echte espressobar. Waar ze echte espresso verkopen. Joechei! Zelden heeft een kopje koffie zo lekker gesmaakt! Op de terugweg stranden we weer op het terras van El Cielo, drinken nog wat bier en kletsen wat met de ober, die alle vooroordelen over Nederland kent. Die vooroordelen van de rosse buurt en de zedenloze moraal en de vrij verkrijgbare drugs. Toevallig is het wel dat we eerder deze avond twee mannen in een dichte, geparkeerde auto zagen zitten, pas toen ze uitstapten roken we de reden van al die hermetische beslotenheid: de heren rookten marihuana.