Voldaan wandelen we de Zócalo op, die, bij daglicht omzoomd blijkt met juweliers, of wat daarvoor moet doorgaan. Veel zilver en goud wat er blinkt. Jan wil een ring kopen voor Lies, en ze wijst er eentje aan die ze wel mooi vindt. De winkeldame haalt de sleutel van de vitrine, wenkt een stevig bewapende beveiligingsmeneer die met een plechtig gebaar de vitrine opent. Wat een ritueel! Lies krijgt de mooiste ring van allemaal.

Daarna ronden wij de Zócalo, en kijken wederom onze ogen uit. De "zwervers" van gisteravond blijkt een grote groep actievoerders, die al geruime tijd op de stoep bij het regeringsgebouw bivakkeren. Onteigend door de regering? Iets dergelijks is heel waarschijnlijk.

Langs de kathedraal lopen we een straat in waar het, ondanks het redelijk vroege uur al behoorlijk druk is. Er staat een bonte rij straatverkopers luidkeels hun waren aan te prijzen, enkelen hebben zelfs megafoons. Zo weten ze tenminste zeker dat we ze horen, en dat we er zo snel mogelijk langs lopen om de herrie te ontvluchten. We lopen langs de ruïne van de Templo Mayor; Jan wil er wel in, Lies lijkt het niet zoveel, allemaal oude steen… we discussieren wat erover en horen dan in de verte getrommel. Als we gaan kijken blijkt het een –vooral op toeristen gerichte- demonstratie indianendansen te zijn. Het is erg kleurrijk, het zijn mooie mensen, indianen. We doneren braaf wat muntjes en wandelen verder.

We komen langs het Plaza Santo Domingo, een plein waar ook weer een mooie kerk staat, de Iglesia de Santo Domingo. Het plein wordt bevolkt door winkels die papierwaren en schrijfgerei verkopen, ook geboortekaartjes bijvoorbeeld.

Dat valt ons wel op in Mexico: allerlei winkels van één branche vestigen zich bij elkaar. In Guadalajara zagen we een drogisterijenstraat en een muziekwinkelpleintje. In Chihuahua waren alle cowboylaarzen van de hele stad in één straat te koop. We zagen daar zelfs een verkoper even vlug een paar laarzen halen drie winkels verderop, terwijl in zijn eigen winkel de klant ongeduldig wachtte. Leuk, zulk soort concurrentie!

We komen weer terug bij de Zócalo, waar we een espresso gaan drinken bij een café. Dan kunnen we even op adem komen, want de luchtverontreiniging is goed te merken. Lies is kortademig, moet elke paar minuten eens goed en diep zuchten. Na de koffie lopen we naar het Palacio des Bellas Artes. De tuin ervoor is de wandeling al waard, een prachtig onderhouden Engelse tuin, heel wat anders dan alle parkjes met een geometrisch patroon van paadjes en perkjes, witte lantaarns, groene gietijzeren bankjes en een overdekt podium in het midden. Hoogbouw is hier ook genoeg, dat hebben we nog niet eerder gezien hier… en het straatbeeld wordt gedomineerd door de alomtegenwoordige groen-witte Volkswagen Kever-taxi’s. Het gebouw van het museum is op zich bijzonder, met een hoog atrium, zwart marmer, glas in lood… de collectie muurschilderingen is ook indrukwekkend. Lies valt vooral voor het werk van Diego Rivera, die een prachtige, beetje naieve stijl heeft, die wat aan spotprentjes doet denken. Jan fotografeert het, en ook nog een paar van die typisch-mexicaans-bloederige werken.

We brengen nog een uurtje zoet in de museumwinkel, waar Lies een postertje aanschaft van een Rivera-werk, en een paar souvenirs. We vinden dat we de kathedraal ook nog moeten bezichtigen. De Catedral Metropolitana, de grote kathedraal, is één grote tentoonstelling van rijkdommen, goud, beelden, schilderijen, glas in lood, een enorm groot orgel. Er zijn heel wat mensen binnen die er niet komen om de mooie dingen te bekijken, mensen die bidden. Lies voelt zich toch een beetje gluurder, hier. Jan betoogt dat de kerk natuurlijk voornamelijk voor toeristen is opengesteld. We hebben waarschijnlijk allebei wel gelijk.

Daarna besluiten we nog zo’n broodje te gaan eten. In de broodjeszaak bestellen we hetzelfde broodje als die ochtend, maar we beslissen avontuurlijk om een Nopal-shake te nemen. Met banaan, sinaasappel, ananas en Nopal, wat dat dan ook moge wezen. Pas na de vakantie, als Lies vol heimwee een Mexicaans kookboek openslaat, komt ze erachter dat Nopal schijfcactusblad is. Het levert een groenige fruitshake die voornamelijk naar selderij smaakt. Hoewel we plofvol zitten na nog zo’n broodje en die Nopal-shake nemen we nog een Pina Colada shake toe om ons verblijf in dit mooie land uit te luiden.

We halen de tassen op in het hotel, waar men ons in de Veilige, Goedgekeurde, Gegarandeerd Misdaadvrije taxi van het hotel zet. Binnen een halfuur staan we op het vliegveld.

Of er een computerstoring is, of dat het inderdaad aan de volksaard ligt weten wij niet, maar de wachttijd die we doorbrengen in de rij voor de incheckbalie bedraagt zeker twee uur.

We delen het vliegtuig met een hele menigte Polen, die allemaal een Sombrero hebben, die ze allemaal in het kastje boven hun hoofd willen stoppen. Het is erg grappig… en niemand komt op het idee om ze gewoon allemaal te stapelen, dan nemen ze het minste plaats in. Men kan veronderstellen dat er nu in Polen heel wat platte of verfrommelde Sombrero’s aan de muur hangen. Veel anders doe je namelijk niet met zo’n ding…

De vlucht terug is gelukkig sneller dan heen, en zo staan we, 16 dagen na vertrek, weer op Nederlandse bodem. Vol van indrukken, vrolijk van de zon, we kunnen er weer een hele tijd tegen.

naar top pagina