We pinnen verse peso's en springen op de circunvalacion sur, het busje dat ons naar de busterminal zal brengen. De stadsbusjes zijn in elke plaats ongeveer hetzelfde: half formaat, goed voor een stuk of 20 mensen, verveloos en met een uitstoot waarvoor ze in Nederland waarschijnlijk wel gevangenisstraf uitdelen. Op de voorruit staat een nummer geschilderd en, handiger voor toeristen zoals wij, in witte verf alle belangrijke stops, zoals het station of de markt.

Op de busterminal willen we een kaartje kopen voor de bus naar Creel. Dat leidt tot heel wat verwarring, het is half elf, en de dame van het loket wil ons met de bus van tien uur mee sturen. Heuh? Heeft die dan vertraging? Nee, dat heeft hij niet… eigenwijs zijn wij wel, het duurt wel vijf minuten voor wij doorkrijgen dat het in Chihuahua een uur vroeger is dan in Zacatecas. We zijn onderweg een tijdzone opgeschoven, we hebben twee dagen een uur fout gezeten… en we hebben het helemaal niet gemerkt! Grote hilariteit. En we gaan met de bus van 10 uur mee.

De film die deze keer in de bus gedraaid wordt is werkelijk oorverdovend. Gelukkig maakt het uitzicht veel goed. We komen in de Sierra Madre Occidental, we zien prachtige dalen, woongroepen van Tarahumara's, berghellingen en rivierdalen.

Creel is 260 kilometer verderop, de rit is niet zo lang. Het doet nog meer dan Chihuahua aan als een wildwest film, met maar één verharde straat en verder stof in grote hoeveelheden. Op kilometers afstand kun je een auto of paard zien door de stofwolk die erdoor opgeworpen wordt. Het is wel behoorlijk toeristisch. Logisch, het is de plaats waar de meeste mensen op de Ferrocarril Chihuahua al Pacifico stappen, of er uit stappen en een dag later weer in.

Meteen tegenover het station vinden we Casa Margarita, een hostel, of backpacker-logement dat voor een gedeelte in aanbouw is. Het wordt gerund door een oogverblindend mooie dame. Ze verhuurt ons een prettige, schone kamer, waarbij inbegrepen twee maaltijden per dag voor nog geen 30 euro per nacht.

We wandelen de hoofdstraat op en neer, Creel is een kilometer of drie lang. Een echt sherifftype, compleet met outfit galoppeert op een paard door de straat, links en rechts mensen groetend. Er zijn een paar grote hotels en resorts, er zijn véél souvenirshops waar best mooie dingen worden verkocht. Alles gemaakt door de Tarahumara's. Eén ervan wordt gerund door een kerkelijke organisatie op basis van liefdadigheid. Daar ontdekken we dat water in Creel niet zoiets gewoons is, het wordt per truck aangevoerd. Op de terugweg doen we een soort van huiskamerrestaurantje aan bij Gaby's waar we een paar burrito's eten. Dat was niet zo verstandig, ontdekken we als in Casa Margarita twee uur later het avondeten wordt opgediend. Pompoensoep, tortilla's met tomaat en kaas, guacamole en een soort van linzen. Het is heerlijk, en véél! En als je bijna ploft komt er een van de koks, Indiaanse dames, je steeds vragen: Mas? (Meer?)