Als we wakker worden willen we allebei maar één ding: Zo snel mogelijk weg uit dit hotel! De douche proberen durven we niet, het is inpakken en wegwezen. We lopen met volle bepakking terug naar het busstation, bagage stallen kan op de busterminal.

Op het station is een simpel eettentje, rode plastic stoeltjes met Coca Cola-logo en bijpassende tafeltjes, een balie met een klein, gezet vrouwtje erachter, met schort voor en doek om haar hoofd. We bestellen op goed geluk een ontbijt vanuit haar warmhoudpannen, we krijgen een drievakjesbord met een hoopje rijst, een bergje bonenpuree en een rood sausje met stukjes vlees. Niet erg ontbijterig naar Hollandse maatstaven, en dat idee gaat nog meer onderuit als we er warme tortilla's bij krijgen en -geheel volgens de regelen der Mexicaanse oprolmethode- beginnen te eten. Oef! De vlammen slaan ons de oren uit, de lippen en de mondholtes zijn na de eerste hap al geheel gevoelloos. Toch is het best lekker ook, de borden gaan schoon leeg en de halve literflessen frisdrank die we erbij hebben ook. Een beetje tranend lachen wij elkaar eens toe, ervan overtuigd dat we ons hiermee het echte Mexico hebben eigen gemaakt.

Dan springen we in een klein busje dat ons naar de stad terugbrengt. We lopen rond in het stadscentrum, er is een mooi parkje. Het heeft een geometrisch patroon van paadjes en perkjes, witte lantaarns, groene gietijzeren bankjes en een overdekt podium in het midden. We zitten net op een van de bankjes, als we achter ons een heel gekrakeel horen. Een stuk of wat zwarte, kraai-achtige vogels zijn gezamenlijk een klein andersoortig vogeltje aan het vermoorden. De veertjes vliegen rond, en die zwarte beesten krijgen van Jan prompt de naam "valse gaai". We komen ze overal, in alle stadsparken tegen. Duiven trouwens ook.

Zacatecas is ooit gebouwd rondom een -inmiddels uitgeputte- zilvermijn, en de souvenirshops willen dat weten. Zilver en zilvererts wordt in grote hoeveelheden aangeboden. Opgezette kalfjes in liggende houding op een putdeksel lijken ook een populair artikel. Dan treffen we onze eerste kerk van de reis, een roze kathedraal maar liefst. De TSK noemt hem 'most stunning'. Het is een prachtige kerk inderdaad, een beetje jammer dat hij bijna geheel in netten is gehuld om vallende stenen van de hoofden van voorbijgangers te houden. Of nog waarschijnlijker, om de mooie bewerkte roze steen van duivenpoep te vrijwaren. We fotograferen heel wat af, het plein voor de kerk, het Plaza de Armas, is prachtig… En de knopenboel van de elektriciteitskabels is ook decoratief. In café Acropolis nemen we een niet al te geslaagde cappuccino. Daarna lopen we naar boven, naar het kabelbaanstation. De kabelbaan is van Zwitserse makelij, en daarom veilig, zo wordt ons bij herhaling verzekerd. Dit zou ter discussie kunnen worden gesteld. Maar dat doen we niet... in plaats daarvan kopen we een heleboel ansichtkaarten en postzegels en schommelen dan in de teleférico hoog over de stad naar Cerro de la Bufa, een merkwaardig gevormde heuveltop. Daar zijn drie grote ruiterbeelden van de overwinnaars van de slag om Zacatecas, een sterrenwacht, een museum en de graven van Zacateecse helden. Er is ook een kapel waar zich een afbeelding van de Virgen del Patrocinio (de beschermheilige van de mijnwerkers) bevindt die geneeskracht zou hebben. Jaarlijks wordt deze afbeelding in een processie meegevoerd naar de roze kathedraal, op 8 september. Wij gaan overigens niet in het kapelletje naar binnen. Wel heeft Lies het ambitieuze plan om La Bufa geheel tot boven te beklimmen, en vol goede moed stappen we een paadje achter de ruiterstandbeelden op. Het wordt allengs steiler, en vrij plotseling lijkt het misschien makkelijk om nog verder omhoog te klimmen, maar kunnen we dan terug…? Lies piept iets dat klinkt als 'Ik durf niet meer' en schuift met trillende knieën en een droge mond voorzichtig achteruit, terug naar horizontale ondergrond. Jan heeft het ook niet meer zo vreselijk naar zijn zin en klimt ook terug. Pfff… dat valt tegen! Er komt een man langs klimmen, zeker een zestiger, die roept dat we hem maar moeten volgen, hij weet de weg en het is echt niet eng… maar Lies weet vrij zeker dat het wel eng is, en Jan laat Lies niet zomaar alleen. Pas als we weer helemaal onderaan zijn zien we dat aan de andere kant van de rots een makkelijk te belopen pad omhoog slingert naar de top. Dan hebben we echter weinig puf meer in meer geklim en stappen, na een laatste wandelingetje langs de gebouwen, weer in het kabelbaantje.

In de stad bezetten we een computer in Internetcafé Cronos, en mailen naar het thuisfront. Daarna vraagt de inwendige mens om vocht, rust en eten, in die volgorde, dus lopen we terug naar café Acropolis. Daar besteden we een uurtje aan het schrijven van de kaarten onder het genot van een koel drankje en eten we wat. Als we na het eten rustig aan weer in de richting van het busstation wandelen treffen we een hele heftige rockband druk doende met een openluchtoptreden. De zanger schreeuwt zich a la Sepultura de voering uit de keel, er wordt oorverdovend gedrumd, gerapt, gescratcht, kortom, herrie gemaakt. Het is erg vermakelijk.